Het dood me om het niet te
weten.
Maar ik ben het vergeten.
Wat de kleuren van haar
ogen waren.
En haar littekens of hoe
ze die kreeg.
Zo als de tekens van
ouderdom.
Regen naar beneden een
geen enkele traan daalt.
Door de valleien van een
vergrijzende gezicht.
Dat deze wereld is
vergeten.
Er is geen verzoening die
me op mijn plaats zet .
En er is geen tijd in het
heden om de secondes op te drinken.
Maar hebben deze woorden
waarden als ik constant faal.
Zoals muren dat we gewoon
niet doorbreken tot we verdwijnen.
En er alleen spijt en zelf
bestraffing over blijft.
(c) TFJ Kuipers
Geen opmerkingen:
Een reactie posten