Het begint bij bloed.
Het beeld ervan.
Het druppelt langs de
achterkant, van mijn oogleden naar beneden.
Het stroompje wordt een
rivier en dan een vloedgolf.
Het vult de leegte in me.
Al mijn lege ruimtes.
Maar dan is het bloed
ineens niet meer rood.
Het word langzaam zwart
een opdringerig.
Het voelt of ik explodeer.
Het enige manier om de
druk te verminderen is te snijden.
En de sluis open te
zetten.
En het bloed te laten af
te voeren
Langs mijn armen zodat ik
zie dat het weer rood is.
Ik automuitleer net zolang
en diep tot de druk weg is
En dan komt eendelijk de
kalmte voor even.
En is er alleen nog maar
even rust.
(c)TFJ Kuipers
Geen opmerkingen:
Een reactie posten